Zawsze wolałam Mastertona od Kinga (ze względu na seks, rzecz jasna, a raczej jego opisy, nie bezpośrednio z autorami, bożebroń), ale prawie 600 stron w miękkiej okładce wołało do mnie "Come play with us" od dnia premiery. Przyzwoite czytadło w sam raz do snucia się z nim między stołem, choinką a wanną, doceniam, że King nie ciągnie na siłę wątków ze "Lśnienia", nie doceniam zakończenia. Dziwnie wypadają popkulturowe mrugnięcia okiem ("Nie odstawiaj Michaela Jacksona/Amy Winehouse" oraz wszystkie seriale, które oglądają bohaterowie), jakby King musiał co 50 stron podkreślać "To się dzieje...

Bardzo prosta, ale podnosząca na duchu książka o ryciu w ziemi i zabijaniu zwierząt. Większość czasu poświęconego na lekturę spędziłam w kałuży śliny, rozmyślając o świeżym maśle i sezonowych warzywach. Plus: dobitne podkreślenie, że rolnictwo to nie wychodzenie na dwór o poranku, żeby zebrać zioła w zroszonym ogrodzie, tylko harówka w gnoju i brudnych ubraniach przez niemalże 24 h na dobę. Minus: naiwniacki podział na szlachetnych mieszkańców wsi i miejskich przytępionych mózgowców.

"Sprawdziliśmy, czy krowy mięsne zostały zapłodnione, i okazało się, że Kathleen nie jest cielna, chociaż byk starał się jak mógł. Doktor Goldwasser uważał, że coś jest nie tak z jej jajnikami, więc przeznaczyliśmy ją na ubój. Była bardzo charakterystyczna: ciemnobrązowa, z pięknym białym pasmem w długiej grzywce. Przypominała mi Susan Sontag".

Doskonałe rozmowy nie tyle o powstaniu w getcie, co o pamięci i jej rozmaitych funkcjach społecznych. Żeby nie brzmiało to jak z spisu treści do podręcznika kulturoznawstwa powiem jeszcze, że nawet trochę nad nią uroniłam łez, ale ja jestem dość miękka w zderzeniu z książkami.

Dla odmiany Maszin solo, czyli "Warszawa" Michała Rzecznika. Dziś w roli recenzenta wystąpi gościnnie moja mama. Oto jej opinia "Strasznie się uśmiałam".

Podzielam, chociaż śmiałam się w duchu, bo dziecko spało.

Możecie kupić ten starannie wyrysowany album, będzie idealny na okazję "Coś bym jeszcze dokupiła do prezentu, ale nie wiem co".

Restauracja Maszina w formie zinowej przypomniała mi, dlaczego nie lubię zbiorów szortów - bo zawsze podobają mi się mniej więcej dwa. Tym razem były to komiksy Jacka Świdzińskiego i Renaty Gąsiorowskiej. Zdecydowanie wolę Specgrupę Maszin bez zaproszonych gości.

Pożyczyłam głównie żeby powyśmiewać się ze starego, sparciałego Sapka (przeczytałam trylogię husycką, mam prawo), a tymczasem bardzo przyjemnie mi się snuło z tą książką podczas weekendu. Fabuły nie ma tu za wiele, raczej ciąg epizodów, ale po pierwsze dobrych epizodów (jak z "Miecza przeznaczenia" powiedzmy), po drugie podobała mi się stylizacja języka (niewysilona i czasem autentycznie zabawna), po trzecie wiem, że to dziecinne, ale miło było przeczytać opowieść, w której ONI WSZYSCY JESZCZE ŻYJĄ. Ale przede wszystkim nagle szanuję Sapkowskiego za umieszczenie na 15 stronie długiego...

Komiksy o historii i literaturze, czegóż więcej może chcieć czytelnik będący rysującą komiksy kulturoznawczynią - otóż ja chciałabym mieć jeszcze taką wspaniałą, cartoonową kreskę, poczucie humoru i popularność Kate Beaton.

Moja siostra wymyśliła, szwagier napisał i narysował, ale heeeeeej, to naprawdę ładna książka dla niewielkich dzieci, nie jest tak, że zżera mnie prywata, nepotyzm, nihilizm i wdzięczność za egzemplarz z autografem.

Na początku lektura szła mi bardzo trudno, książki po 150 stron są problematyczne: ani to długie, ani krótkie, ani znienawidzone opowiadania ani porządna powieść. To tyle w kwestii formalnej. Cała reszta bardzo korzystnie zburzyła wszelkie moje oczekiwania w temacie „romans wykładowcy ze studentką”. Czytać w zestawie z „Hańbą” Kuuuuutsieego (Coetzee, tak się to czyta w mojej głowie), zastanawiać się nad obecnym w obu książkach motywem muzyki klasycznej.