"W 1955 r. w okolicy Płońska uprawy mięty liczyły ok. 2 tysięcy hektarów. Było to wówczas największe zagłębie plantacyjne tej rośliny w Polsce". - czyli zaczęłam czytać dla beki, a tymczasem okazało się to dość fascynujące. Ach, poranna poczta w muzeum!

Dobra książka dokumentalna (?) o dwuznacznym statusie detektywa w wiktoriańskiej Anglii. Plus morderstwo dziecka. Plus moja nowa pasja - jak najmniej/najbardziej zniszczyć okładkę, naklejając kod kreskowy. W sumie powinnam na fali przeczytać "Stulecie detektywów", ale skoro od pięciu lat stoi na półce, to nie będę przeszkadzać.

Doceniam, że rozpięte sprytnie między Narnią a Wielką Boginią i w dodatku tłumaczy, czym jest mit, ale ilość fetyszystycznych opisów jedzenia, roślin i wnętrz - nieznośna (duże ilości "werbalnej chałwy"). Dostrzegam też kątem oka połajankę, że pieniądze szczęścia nie dają i lepiej mieszkać na wsi, pracując fizycznie na prosty swój byt.

Trochę monotonne (370 stron), ale zawsze warte wprasowania ludziom w głowę - "Skłonności dzieci z pewnością wynikają z ich wrodzonych preferencji, ale ich rozwój bierze się już z czynników społecznych." W Polsce powinno się rozdawać na porodówce, a potem przepytywać z treści przy wizytach kontrolnych. 

Porażający obraz świata tuż obok nas (i nie chodzi mi o świat nadprzyrodzony, a to, co się dzieje w głowach ludzi), potem fantastyczne (serio) 50 stron o tym, dlaczego egzorcyzm może działać z punktu widzenia psychiatrii transkulturowej (i dlaczego demony nie mogą zadawać pytań - w świetle fonetyki i fizjologii). Efekt psuje wstęp Aleksandra Posackiego, który wprawdzie delikatnie autorkę klepie po głowie, ale wie lepiej i przypomina, że szatan jest prawdziwą OSOBĄ, a to wszystko działo się naprawdę-naprawdę.

"Egzorcysta A. Rodewyk także w rozmowie ze złymi duchami otrzymał od nich informację, iż moment śmierci jest bardzo ważny dla zbawienia wiecznego. Interesujące są uwagi Lucyfera o sakramencie św. Ostatniego Namaszczenia". Powiedział m.in.: Od chwili wezwania kapłana do umierającego aż do chwili jego wkroczenia, nasza walka jest tak gwałtowna, że gdybyśmy walczyli z nim jawnie, musiałby niechybnie zginąć. Lecz gdy tylko wy przychodzicie, czujemy się tak, jakbyśmy podobnie jak rój much zostali wytłuczeni przy użyciu ręcznika."

Interesujące, Lucyferze, doprawdy.

Dzisiaj czytałam komiks o tym, że kiedy się o czymś marzy, to cały świat pomaga - a potem daje ci tęgiego kopa w dupę. Polecam i idę zaraz na spacer z psem, żeby pohasał po ruinach klubu

Najciekawszą częścią tej książki jest pięć stron Henryka Dasko o archiwum Tyrmanda, z których wynika, że korespondował z Bettelheimem (Tyrmand, nie Dasko). Poza tym życie z Tyrmandem było takie, że było trudne. Ale było wspaniałe. KONIEC [OW]

"Rabin ze łzami w oczach pyta, czy zobaczył Prawdę. "Niezupełnie. Ale za to zobaczyłem ich kłamstwo" - odpowiada Ezriel. "Na to samo wychodzi" - mówi rabin."

Po przeczytaniu wszystkich 227 stron tej książki wiem dokładnie tyle samo, co przed ich wchłonięciem. Zadziwiające. Ale przynajmniej lakier dobrze komponował się z okładką.